Collega’s waar we ons aan ergeren

We hebben allemaal wel iemand op het werk waar we geen klik mee hebben. En als we eerlijk zijn misschien wel zelfs aan ergeren. Dit kan een collega zijn of een leidinggevende of misschien wel je duobaan collega waar je intensief mee moet samenwerken. Meestal heeft het te maken met het gedrag van de ander dat ons stoort. 

Wat ik van veel secretaresses en managementondersteuners hoor is dat ze moeite hebben met collega’s die:

• je de hele tijd controleren 
• over je roddelen 
• steeds kritiek op je hebben
• het altijd beter weten
• met jouw ideeën aan de haal gaan

Weggaan en een andere baan…

We zijn vaak gefrustreerd omdat we (het gedrag van) de ander niet kunnen veranderen. We kunnen andere mensen ook niet veranderen. Nooit! Dat kunnen zij alleen zelf. Je kunt niet eens je partner veranderen dus ook zeker je collega of leidinggevende niet. Ja, we kunnen besluiten om weg te gaan. En dan hopen dat we bij een andere baan wel een fijne leidinggevende krijgen of alleen maar leuke collega’s. Maar hoe groot is de kans dat we in een andere baan wel alleen maar met fijne collega’s en leidinggevenden te maken zullen hebben? Het kan natuurlijk altijd, maar er kunnen ook collega’s weer weggaan en nieuwe bijkomen en dan kan er zomaar weer iemand zijn die ons doet denken aan die vorige collega waar we ook zo’n moeite mee hadden. Ik zeg niet dat het niet kan, maar ik zeg wel dat je er rekening mee moet houden dat ook daar weer iemand zal zijn waar je moeite mee hebt. 

Kijken naar waar we wel invloed op hebben

Maar wat is dan het alternatief zal je denken. Het alternatief is dat we kijken naar wat we wel kunnen veranderen en waar we wel invloed op hebben. Wat we bijvoorbeeld kunnen veranderen is hoe we naar de ander kijken. We kunnen ons namelijk blijven focussen op wat die persoon allemaal doet of juist niet doet waar we ons zo aan ergeren. Alleen waar je je aandacht op richt groeit. Dus als we alleen maar bezig zijn met wat er niet goed is aan deze persoon, dan maken we het dus alleen nog maar erger. Zoals door er met anderen over te praten. We vertellen dan in geuren en kleuren wat die ander doet waar we ons allemaal aan irriteren. Daardoor maken we deze persoon heel belangrijk. Maar vooral maken we daardoor het probleem dat we met deze persoon hebben heel groot, waardoor we er alleen maar meer last van gaan krijgen. 

Focus op de goede dingen

Dus door ons te focussen en iets veel aandacht te geven, maken we het groter. Dit werkt ook de andere kant op, door te kijken naar wat we van die persoon kunnen leren. De focus te leggen op dat wat de ander wel goed doet, want ook deze persoon doet echt ook goede dingen. Alleen zijn we vaak verblind doordat we ons alleen maar hebben gefocust op wat er niet goed is aan deze persoon. 

Geleerd van mijn duobaan collega

Ik had ooit een duobaan collega en kwam erachter dat zij altijd ’s ochtends eerst al mijn verzonden e-mailberichten las voordat ze begon. Nou dan was ze wel even zoet want ik stuurde een hoop mails op een dag. Maar ik zag dit ook als controleren en dus alsof ik mijn werk niet goed deed. Met haar hierover in gesprek gaan en gewoon vragen waarom ze dit deed, was voor mij toen nog een te grote stap. Maar ik irriteerde me er wel aan. Ze kon toch beter gelijk wat werk wegwerken in plaats van op haar gemak alles te gaan lezen? Dat werk was toch al gedaan?!

Maar toen ging ik eens kijken naar wat hier goed aan was en dat was dat mijn leidinggevende op de dagen dat ik er niet was direct antwoord op zijn vragen kon krijgen. Tenslotte was mijn collega doordat zij mijn verzonden items had gelezen voor een groot gedeelte op de hoogte van wat er speelde. Als onze leidinggevende dan vroeg of ik iets had gedaan, dan kon ze gelijk zeggen of dit wel of niet was gebeurd. Ze kon de betreffende mail erbij pakken en gelijk aangeven wat de stand van zaken was. Ik zag in dat daardoor een overdracht voor een groot deel overbodig was. Dat scheelde mij ook een hoop tijd.

Ik zag toen in dat ik dus ook van haar kon leren. In plaats van ’s ochtends gelijk aan het werk te gaan en dingen af te handelen, kon ik ook eerst eens kijken naar waar mijn duobaan collega al mee bezig is geweest of had afgewerkt. Je hoeft daardoor de ander ook niet te storen. Hetgeen aan wat ik mij ergerde, bleek dus eigenlijk iets goeds te zijn. Toen ik later een andere duobaan collega kreeg, stelde ik zelfs voor om dit ook zo te doen. Uiteraard met daarnaast wel ook nog af en toe mondelinge afstemming. We merkte dat ons dit toch veel tijd opleverde en een ander voordeel was dat er daardoor geen dingen meer dubbel werden gedaan. We wisten namelijk van elkaar waar we mee bezig waren. 

Wat de ander teveel heeft, hebben wij te weinig

Het is niet wat we willen horen, maar vaak kunnen we juist leren van de mensen waar we het meeste moeite mee hebben. Wat de ander teveel heeft, hebben wij vaak te weinig. Als de ander goed voor zichzelf kan opkomen, zien wij dit misschien wel als egoïstisch. Maar misschien cijferen wij onszelf wel teveel weg en kunnen we leren om iets meer voor onszelf op te komen. Of als we de ander zien als lui of iemand die de kantjes ervan af loopt, zijn wij misschien wel een beetje doorgeslagen in ons verantwoordelijkheidsgevoel en doen daardoor misschien wel meer dan wordt gevraagd…

Als kind omgaan met ‘vervelende’ klasgenoten

Weet dat toen we vroeger als kind op school zaten en we een vervelende leraar hadden ook niet konden kiezen voor een andere leraar. Je moest het met deze leraar doen een heel jaar lang. En als we een vervelende klasgenoot of misschien meerdere vervelende klasgenoten hadden, konden we ook niet zeggen dat die moeten maar veranderen. Naar een andere school zou ook geen oplossing zijn geweest, want in iedere klas zitten namelijk altijd leuke maar ook minder leuke klasgenoten. Zoals ook in iedere baan er leuke en minder leuke collega’s zijn. Als we ze alleen al ‘minder leuke’ collega’s zouden noemen in plaats van ‘lastige of vervelende’ collega’s, zou dit ons ook al wat helpen. Daardoor maken we het namelijk al gelijk een minder groot probleem.

Het gesprek aangaan is altijd goed, maar niet absoluut noodzakelijk

Ik zeg niet dat je het gesprek niet moet aangaan. Als je ergens last van hebt, is het zeker goed om dit aan te geven en hier met elkaar over in gesprek te gaan. Zie ook mijn eerdere blogs: ‘Hoe je kunt omgaan met lastige collega’s’ en ‘Feedback geven in 5 stappen’. Alleen vinden we dit vaak lastig en doen dan niets en niets doen is geen optie. Daar verandert de situatie namelijk zeker niet door. Ik zeg alleen dat het niet absoluut noodzakelijk is om met de persoon het gesprek hierover aan te gaan. Je kunt namelijk kijken naar wat je kan doen waar je invloed op hebt.  
Want ook al gaan we het gesprek aan dan hebben we vaak bepaalde verwachtingen richting de ander. Toch een beetje stiekem willen we dat de ander dan toch wel iets verandert, waardoor wij er minder last van hebben. Maar omdat we geen invloed op het gedrag van de ander hebben, kan het ook zomaar zijn dat we daardoor alleen maar meer gefrustreerd zijn en we het daardoor alleen maar als nog erger ervaren. 

Eerste kleine stap…

Kijk daarom eens naar welke kleine stap je al kunt zetten om minder last te hebben van deze minder leuke collega. Kijk eens of je één ding kunt vinden wat je wel goed vindt aan deze persoon (en als je er één kunt vinden, kun je er ook twee vinden…)

Weet dat waar je je aandacht op richt groeit. Dus pas op want misschien ga je wel meer goede dingen vinden aan deze persoon:-)